Mijn Indische roots liggen op (West)Java. Om te beginnen in Bandoeng, waar ik in 1947 ben geboren. Behalve in Bandoeng hebben mijn ouders met mij ook nog gewoond in Semarang, Batavia (Jakarta) en Meester Cornelis (Jatinegara), voordat we zoals vele anderen gedwongen waren om Indië te verlaten en naar Holland te gaan begin jaren ’50.
Mijn muzikale roots liggen niet in Indië, maar in Holland. Toen ik 10 jaar was ontdekte ik op de zolder van mijn oom een gitaar. Die kwam nog uit Indië. Ik was er helemaal weg van en vroeg of ik die misschien mocht hebben. Mijn oom zei neen, hij vond mij nog te jong, maar hij beloofde mij die gitaar als cadeau voor mijn 12e verjaardag. En twee jaar later kwam hij zijn belofte na. Vier weken heb ik mijn moeder gek gemaakt met mijn gerammel. Ik kon er niets van op twee zelf ontdekte akkoorden na. De gitaar verdween in een kast om er pas twee jaar later uit te komen. Enkele buurjongens die ook een gitaar hadden vroegen of ik mee wilde doen. We leerden elkaar enkele grepen en voor ik het wist speelde ik in mijn eerste bandje: The Sunny Boys. Jongens van 14-16 jaar met 3 gitaren en een theekist-bas. Op het grasveld voor onze flat hadden we veel succes met onze ‘covers’ van Elvis Presley, Buddy Holly, Richie Valens, Everly Brothers, Peter Koelewijn.
Thuis was geen geld voor een pick-up en platen, maar bij ooms en tantes hoorde ik Jim Reeves, Buck Owens, Harry Belafonte, George de Fretes, Lydia and her Melody Strings en de Tielman Brothers. Vanaf die tijd heeft muziek, gitaar spelen en zingen me nooit meer losgelaten.
De combinatie van muziek maken en mijn Indische roots kwam echter pas op mijn 50ste. Ik durfde toen voor het eerst naar mijn geboorteland terug. Wat een ervaring was dat. In het vliegtuig terug voelde ik dat ik daarmee wat moest doen. Maar wat? Mij overkwam een soort visioen: er was een stem die zei: muziek, maak muziek. Ik pakte mijn schrijfblok en schreef met trillende vingers de regels
“waarom is Enschede zo mooi in Purakarta, waar de rubberbomen wiegen op een eindeloos refrein / en de dessa’s zijn vergeven van verhalen die vertellen dat je hier senang kan zijn”.
De Indische muzikant en tekstschrijver in mij was geboren…..
Nu zijn we 16 jaar verder en heb ik honderden keren op mogen treden voor Indische organisaties, in Nederlandse theaters, op kleine kumpulans of grote Pasar Malams. De grote behoefte aan een nieuw soort Indische muziek heeft mij gestimuleerd om bijna honderd muziekstukken te schrijven die door mijn Indische roots geïnspireerd zijn. Die zijn inmiddels op 5 CD’s uitgebracht. Mijn optredens brachten mij in contact met een heel groot Indisch publiek, zowel in ons land als in de Verenigde Staten en Australië. Dat had ik 16 jaar geleden echt niet kunnen dromen.
In Amerika noemden ze mij ‘de Indische Bob Dylan’, in Nederland ‘de Indische Boudewijn de Groot’, maar zelf voel ik me vooral Wouter Muller, een singer-songwriter met een passie voor tekst en muziek vanuit mijn hart. Een Indisch hart.
Wouter Muller
Enschede, maart 2014