“Wie in dit leven vrede vindt, hoeft verder niets te vragen” (Ernst Jansz in ‘De Ballade van Nina Bobo’)
Zo’n 15 jaar geleden keerde ik voor het eerst terug naar mijn geboorteland. Met een moeilijk gevoel. Ik had geen vrede in mijn leven en vol vragen ging ik op reis. Vragen over mijn afkomst, over mezelf, over mijn familie en over waar vandaan en waar naar toe.
Het gekke was dat ik niet bang was om er heen te gaan, maar wel om weer terug te komen. Dat land zou iets me doen, maar wat? En hoe zou ik daar in Nederland dan mee verder kunnen? Ik wist het niet, alleen dat ik moest gaan, dat ik het nú moest doen.
Mijn moederland omarmde mij als een verloren zoon en bood mij een weldaad aan ongekende warmte. Daar voelde ik het land van mijn ouders, mijn familie en al die anderen. Daar voelde ik ook hoe het voor hen moet zijn geweest om dat land te moeten verliezen en verlaten in ruil voor een onbekend ander land. Ik was toen te jong om het te begrijpen, maar terug in mijn geboorteland viel alles op zijn plek.
Ik begreep in volle omvang hun oorlogsverleden, de trauma’s, hun verdriet om verlies van alles wat hen dierbaar was. Ik begreep ook hun verzwegen verleden, niet omkijken maar vooruitkijken en aanpassen. En waarom wij als kind zo ontzettend ons best moesten doen op school.
In mijn hart groeide met elke tropische dag groot respect en waardering voor wat zij hadden meegemaakt. Hoe ze in Holland alles hebben gedaan voor een betere toekomst voor hun kinderen. Maar ik begreep ook de keerzijde van eenzijdige aanpassing en een verzwegen verleden. Wat had ik graag hun verdriet willen delen, zoals elk kind zijn ouders wil steunen als het moeilijk is. Maar als zij dat niet belangrijk vonden, wie was ik dan eigenlijk? Verwijten en bewondering wisselden zich af.
Terug in het vliegtuig wilde ik iets doen met al die gevoelens. Maar wat? ‘Maak muziek’, zei een stem in mij. Met trillende handen schreef ik ‘waarom is Enschede zo mooi in Purakarta?’. De Indische singer-songwriter in mij was geboren.
Maar ik heb nooit durven denken wat die eerste reis mij daarna zou brengen. Zo’n honderd liedteksten, talloze optredens in Nederland, maar ook in de VS, Australië en Indonesië. Vijf CD-albums en ongelooflijk veel reacties. Ze gaven mij ook antwoord op de vragen waarmee ik op reis ging.
Die reis werd ‘DE REIS VAN MIJN LEVEN’. Die reis staat nu op deze DVD. Met een uitnodiging aan u om met mij mee te reizen, deze reis door mijn leven mee te maken.
Ernst Jansz zag het goed: ‘wie in dit leven vrede vindt, hoeft verder niets te vragen’.
Ik wens u een hele goede reis: ‘selamat jalan’.