Daddy was stil, heeft in zijn leven
over het KNIL zoveel gezwegen,
diende als sergeant-majoor
en ik vraag me nog steeds af: waarvoor
hij zijn leven heeft gewaagd,
want dat was teveel gevraagd.
Daddy ik wil nog zoveel aan je vragen
over jou en het KNIL en al die dagen,
die er in ons verleden zijn,
die verzwegen, verborgen en verdrongen zijn,
maar waarom gaan die vragen jou te ver.
Waarom bleef je wie je was: militair.
Daddy, jij was aan het einde van je leven
zo moe en verzwakt, je kon geen antwoord geven.
Maar ’s nachts in het donker keer op keer,
dan kwamen je herinneringen weer.
Dan huilde je of hoorde ik gegil,
dan was je weer even terug bij het KNIL.
O, Daddy.
Waarom heb jij al die jaren niets gezegd?
Waarom koos jij voor zo’n ongelijk gevecht?
Nu ben je dood en je hoeft niets meer te vrezen,
maar de wonden zijn groot en de vragen gebleven.
En toen jij je ogen sloot,
was mijn respect voor jou zo groot.
En later verstrooide ik jouw as,
maar ik weet nog steeds niet goed wie je was.
O, Daddy.
Waarom heb jij al die jaren niets gezegd?
Waarom koos jij voor zo’n ongelijk gevecht?
Selamat tidur (welterusten),
Ik ga door en ik zal jou laten rusten.
Maar niet de vragen die gebleven zijn,
die verzwegen, verborgen en verdrongen zijn.
En als ik je mis in mijn bestaan,
dan roep ik weer even jouw naam:
Daddy.
Jij en ik (kamu dan saija).
Wij samen (kita bersama-sama).
Tot ziens (sampai bertemu lagi).
Jij daarboven en ik hier beneden.
Tot ziens en rust in vrede.
Jij gaf mij de toekomst en nu geef ik jou
het verleden,
Daddy