(geschreven voor het Indiëmonument in Enschede
t.g.v. de jaarlijkse herdenking van gevallenen in Zuid-Oost Azië 1941-1949)

ik kom hier wel eens vaker zeker ieder jaar een keer
meestal als de mensen zijn vertrokken
want dan kom ik voor mijn vader en leg de bloemen neer
en luiden in mijn hart voor hem de klokken
dan voel ik weer waarom ik ben gegaan
dan weet ik weer waarom ik hier ieder jaar wil staan
want

dit moment dit monument
is een teken uit het Verre Oosten
dit moment dit monument
om te herdenken en om ons te troosten
voor iedereen die daar iemand heeft gekend
is dit moment dit monument

midden in de stad ligt een menselijk figuur
levensgroot tussen bomen tussen huizen
geknield in een park dat verandert op dit uur
in een ereveld met miljoenen witte kruisen
en ieder kruis staat voor een mensennaam
en dan weet ik waarom wij hier met zovelen willen staan
want

dit moment dit monument……………

vaak spelen hier kinderen met hun vriendjes op het gras
onwetend van al die donkere dagen
en als ze door dit beeld willen weten hoe het was
dan hoop ik dat ze dat eens zullen vragen
want een nieuwe generatie dient zich aan
die niet zonder zijn verleden zijn toekomst kan verstaan
want

dit moment dit monument
is een teken uit het Verre Oosten
dit moment dit monument
om te herdenken en om ons te troosten
voor iedereen die daar iemand heeft gekend
is dit moment dit monument

4

Deel

Geen reacties

Laat als eerste een reactie achter

Geef een reactie

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>