(Foto Cees Elzinga / hetoog.nl)

Hij is wel eens getypeerd als ‘de Boudewijn de Groot van de Indo’s’. Wouter Muller geeft in zijn liedjes de tweede generatie Indische Nederlanders een stem. Maar de vroegere opbouwwerker neemt het in protestsongs, als columnist in deze krant en als vrijwilliger in hulporganisaties ook op voor anderen die in de knel komen. „In plaats van mensen bij te staan, is er een overheidssysteem van wantrouwen gekomen.”

Bandoeng

„Mijn vader was KNIL-soldaat en mijn moeder werkte in Bandoeng als verpleegkundige. Mijn ouders dachten na de Japanse bezetting dat het weer normaal zou worden, maar toen kreeg je de onafhankelijkheidsbeweging. In 1950, ik was toen drie, moesten we vluchten naar Nederland. Met veel andere Indische Hollanders werden we op de Veluwe ondergebracht in barakken. Van daaruit kwamen we in een flatje in Arnhem.”

Weeshuis

„Tussen mijn ouders ging het niet goed. Toen mijn moeder vanwege tbc werd opgenomen in een kliniek gingen mijn broertjes en ik voor vier jaar naar een weeshuis in Den Haag. Na de genezing van mijn moeder konden we terug naar Arnhem. Mijn vader is geëmigreerd naar Amerika. Later kwam ik tot het inzicht dat het tussen mijn ouders misliep, doordat ze heel verschillend tegen hun nieuwe thuisland aankeken. Het was hier kil en koud, net als de ontvangst. Mijn moeder kon wél accepteren, dat hier onze toekomst lag. Wat ze gemeen hadden, was dat er nooit werd gesproken over de verschrikkelijke dingen die ze hebben meegemaakt. Dat is het Indische zwijgen gaan heten. Het waarom is sinds mijn pubertijd een belangrijke vraag geworden.”

Boudewijn de Groot

„Ik heb dat geprobeerd in mijn liedjes te vertolken. Ja daarom ben ik ooit eens ‘de Boudewijn de Groot van de Indo’s’ genoemd. Te veel eer hoor, maar leeftijdsgenoten uit Indisch Hollandse gezinnen bleken zich in de teksten te herkennen. Indische mensen zijn van oudsher verhalenvertellers maar de hele eerste generatie heeft potverdorie hun mond gehouden. Ik probeerde woorden te vinden die onze ouders niet uit hun strot konden krijgen.”

Indische mensen zijn van oudsher verhalen­ver­tel­lers maar de hele eerste generatie heeft potverdo­rie hun mond gehouden

Kolonisatie

„Over wat er echt gebeurde in het Hollandse tijdperk in Indonesië las je ook niet in schoolboeken. Meer dan 300 jaar heeft Nederland van het land geprofiteerd, maar we wisten niets van Indische mensen. Gelukkig is er meer maatschappelijke aandacht voor de verderfelijke kanten van kolonisatie gekomen. Het kan ons leren anders naar mensen uit andere landen te kijken die nu onder ons zijn. Mijn hoop is dat we die kans pakken en de multiculturele samenleving niet als bedreiging zien maar als kleurrijk onderdeel van ons bestaan.”

Achterstandsbuurt

„Belangrijk is dat iedereen echt het gevoel krijgt gehoord te worden. Dan kun je veel bereiken. Ik heb dat in mijn jaren als opbouwwerker ervaren. Na mijn studie aan de sociale academie ben ik in Enschede blijven hangen en van de stad gaan houden. Het klikte vanaf het begin. Ook met de mensen in buurten als Dolphia en Laares waar ik werkte. Wel bijzonder, want ineens kwam daar een jongen met lang haar en een andere huidskleur. De mensen in die zogenaamde achterstandsbuurten hadden het gevoel dat ze in de steek werden gelaten. Vaak terecht, omdat ze niet de aandacht kregen die ze verdienden. Centrale punt is hoe je als gemeente of corporatie communiceert met de burger. Dan kun je veel wantrouwen voorkomen.”

Sociale zorg

„Op dat gebied heb ik vooruitgang gezien, maar sinds een paar jaar zie je juist dat het optreden van de overheid is gebaseerd op wantrouwen. Het geld klotst tegen de plinten op maar op sociale zorg is alleen beknibbeld. Dat heeft verstrekkende gevolgen gehad. In plaats van mensen met problemen bij te staan, is er een systeem van wantrouwen gekomen. Ik ben benieuwd naar de uitkomst van het onderzoek dat is geïnitieerd door Diaconaal Platform Enschede en Sociaal Hart Enschede. Mijn persoonlijke opvatting is dat Enschede geen inhumaan beleid voert maar dat de wet die de gemeente moet uitvoeren inhumaan in elkaar steekt. Ik hoop dat het onderzoek de aanzet is tot een humaner optreden van gemeenten in het hele land voor schrijnende gevallen.”

Na 100 kilometer moest ik van Willem Wilmink altijd stoppen voor een plaspauze. Dan deden we in het gras een wedstrijd­je wie het verste kon piesen

Willem Wilmink

„In de jaren 80 hebben we met onze band Jakkes al aandacht voor misstanden gevraagd. Later werden we met Quasimodo de begeleidingsband van Willem Wilmink. Hij is een grote inspirator voor me. Zoals hij met taal speelde en ook hoe hij in het leven stond. Ik haalde hem meestal op voor de optredens in het land. Hadden we in de auto heel mooie gesprekken. Na honderd kilometer moest ik van hem altijd stoppen voor een plaspauze. Dan deden we in het gras op een parkeerplaats een wedstrijdje wie het verste kon piesen. In Willem is altijd dat jongetje van vroeger gebleven. Ik hoop een beetje dat, dat ook voor mij geldt. Door hem heb ik ook Wieteke van Dort leren kennen en ben ik ook voor haar gaan componeren. Het is zo jammer dat door corona concerten al een hele poos niet meer mogelijk zijn.”

37 baby’s

„Er is alweer veel afgeblazen maar een heel bijzonder optreden op 27 augustus staat gelukkig nog steeds. Op de boot Ranchi waarmee ook ik in 1950 naar Nederland kwam zijn in de dertig dagen van onze overtocht 37 baby’s geboren. Het Instituut voor Sociale Geschiedenis heeft ze allemaal opgespoord en op 27 augustus in Amsterdam een reünie georganiseerd. Ik ben gevraagd voor een optreden. Ik ben heel benieuwd hoe het hen is vergaan, denk dat we veel ervaringen delen.”

Wouter Muller
16-5-1947

– Opleiding: o.a. Kweekschool in Arnhem en Sociale Academie in Enschede.
– Werk: o.a. opbouwwerker in Enschede, staffunctionaris educatie Museum Jannink, projectleider Netwerk Hengelo, beleidsmedewerker Scala Welzijnswerk Hengelo, sociale projecten in Haaksbergen en Hof van Twente.
– Muziek: bands Jakkes en Quasimodo, muziekvoorstellingen met eigen productiebedrijf Schakels van Smaragd.
– Vrijwilligerswerk: o.a. Cliëntenraad Werk en Inkomen, Kennisplatform Integratie en Burgerschap, bestuurslid afdeling Twente van Humanitas.

Wouter is getrouwd met Marjan Eggink en heeft drie kinderen uit een eerder huwelijk.

Origineel bericht: Tubantia (https://www.tubantia.nl/enschede/enschedese-boudewijn-de-groot-van-de-indos-optreden-overheid-gebaseerd-op-wantrouwen~a4c05e7e/)

5

Deel

Geen reacties

Laat als eerste een reactie achter

Geef een reactie

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>