(bij het Indiëmonument van de beeldhouwer Petri in het Blijdensteinpark, gedicht geschreven door Bob Boswinkel))
De kring van overlevenden wordt elk jaar kleiner,
de ruggen krommer, de rimpels dieper.
De herinnering, het verdriet, de onmacht blijven wroeten.
Het verlangen het verleden te verslaan.
Ik vraag: vergeven? Misschien.
Ik vraag: vergeten? Nooit!
En dan dat beeld, oh, dat beeld!
Die mens ligt er, in weer en wind, in sneeuw, in hitte, |
de ene dag op sterven na dood,
de andere in al zijn afweer het leven omarmend.
Ik vraag: vergeven? Misschien.
Ik vraag: vergeten? Nooit!
Nu staan wij hier en gedenken.
Vergeven? Misschien.
Vergeten? Nooit,
en we huiveren bij de gedachte
aan wat ons straks thuis aan gruwelen op de buis
weer wacht.
Ik vraag: vergeven? Misschien.
Ik vraag: vergeten? Nooit!
Kijk je buurvrouw eens aan, kijk je buurman toch aan,
pink een traan weg,
glimlach voorzichtig en koester de glimlach die je terug krijgt.
Die geeft moed, kracht
en dan komt de mens – zichzelf te boven.
Ik vraag: vergeven? Misschien.
Ik vraag: vergeten? Nooit!
Geen reacties