Wouter Muller is geboren in Indonesië. Zoals zovelen moesten zijn ouders voor het geweld van en na de zogenoemde ‘politionele acties’ vluchten naar Nederland. Er is destijds veel doodgezwegen en de kinderen kregen niet alles mee. Wouter Muller en vele lotgenoten gingen op zoek naar antwoorden en hun wortels. In zijn muziek kan Muller het verhaal kwijt.
“Mijn ouders wilden integreren en in dat proces was weinig plaats voor herinneringen en de cultuur uit ons vaderland. Die verdringing levert bij de kinderen vragen op en ik ben op zoek gegaan naar antwoorden. Ik ben me in de eerste plaats bewust geworden van hoe zwaar het voor onze ouders moet zijn geweest. Ze wilden integreren en konden hun ervaringen niet delen. Het levert ontworteling op, want hoe ze ook hun best deden, ze werden ook nooit echt Nederlands. Natuurlijk draagt de tweede generatie dat ook met zich mee. De ontworteling werkt door en maakt het moeilijker om jezelf te vinden. Juist daarover wil ik in mijn muziek vertellen. Er is wel degelijk een positief perspectief. Je kunt de beide culturen waar je in staat omarmen en dat is een enorme verrijking. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor de omgeving. Ik ben een hartstochtelijk voorstander van de multiculturele samenleving. Wat wij destijds vanuit Indonesië hebben meegemaakt, zie je nu overal om je heen. Vandaar dat mijn muziek met z’n verhaal niet alleen voor ‘Indo’s’ herkenbaar is.”
Ernst Jansz kent de muziek van Wouter Muller en omschreef het al eens als Neder-Indopop. “Ja”, lacht Muller.
“Hij zei zelfs dat ik in mijn eentje verantwoordelijk was voor die muziekstroming. Een beetje teveel eer vond ik toen, maar jaren later ben ik nog nooit iemand anders tegen gekomen die dezelfde soort muziek maakt. Gelukkig vindt een steeds breder worden publiek het echt mooi.”
Bron: www.huisaanhuisenschede.nl
0