er is een land dat niemand kan verzinnen
maar dat bestaat in zielsverband
zoals een kind zijn moeder kan beminnen
bemin ik haar, mijn moederland
dat land verschijnt ’s nachts in mijn dromen
en overdag is zij ook bij mij laat mij niet los,
wil steeds weer bij mij komen
dat doet soms pijn maakt soms ook blij
ik weet dat de jaren zijn vergleden
maar lang gelee is daar het licht ontstaan
maar ik moest weg ondanks de gebeden
maar ben in feite nimmer weggegaan
is er iemand die snapt wat we bedoelen
wie begrijpt nu nog die diepe wond
is er iemand die voelt wat Indo’s voelen
getjaboet zijn, geplant in vreemde grond?
ik vrees van niet daarom blijf ik beminnen
dat land van vroeger van eenheid en van pracht
het land waarin mijn leven mocht beginnen
mijn moederland mijn gordel van smaragd
er is een land dat niemand kan verzinnen
maar dat bestaat in zielsverband
zoals een kind zijn moeder kan beminnen
bemin ik haar, mijn moederland
Geen reacties