Ca. 1915 geschreven door het cabaretduo Nellie de Vries en Paul Jörgen. Een lied waarin het tragische lot van de njai wordt beschreven: na eerst lief en leed met de blanke man te hebben gedeeld, vindt de njai haar geluk in de geboorte van haar zoontje. Op een dag echter besluit de Europese man terug te keren naar Holland en neemt de jongen mee. De njai blijft dan – na het verlies van haar zoon- krankzinnig van verdriet achter. Een waar gebeurd verhaal!
Zij was een mooie bruine meid,
Een echte dessavrouw,
Die toen de Toean het haar vroeg,
Wel van hem houden wou.
Zoo was ze met hem meegegaan,
Al vijftien jaar gelee
En Toean was nu met haar werk
Al vijftien jaar tevree.
Ze hadden heel wat meegemaakt
Al in die vijftien jaar,
Bij ziekte en bij tegenspoed
Dan hielpen zij elkaar.
Maar haar geluk werd pas volmaakt
Toen er een kindje kwam
En zij het mooie bruine joch
Trotsch in haar armen nam.
De kleuter groeide stevig op
En werd een prachtig kind,
Het stond hem goed dat zwarte haar.
Die lichte bruine tint.
De vader hield veel van zijn zoon,
Die heel graag leeren wou,
Hij droomde dat die jongen eens
Wat deftigs worden zou.
Hij was op school steeds nummer één,
Toen raadde men hem aan,
Dat hij toch met die knappe boy
Naar Holland toe moest gaan.
Daar kon hij naar de H.B.S.
En univeristeit,
Dan kon hij worden wat hij wou
Met al zijn kundigheid.
De vader peinsde nachten lang,
Wat moest hij daarmee aan?
Hij kon toch met die bruine vrouw
niet naar Holland gaan?
Het was toch een Javaansche meid,
Een echte dessavrouw,
Hij wist dat hij zich voor dat mensch
In Holland schamen zou.
Zoo werd die trouwe bruine meid
Voor hem op ’t laatst een kruis,
Hij zond haar naar de kampong t’rug
Kocht daar voor haar een huis.
Hij nam zijn jongen met zich mee
En ging naar Holland toe,
Daar sprak hij met zijn eenigst kind
Ook nooit meer van zijn moe.
Daar in de kampong staat een huis
Waar nu een gek in woont,
Die oude vrouw wordt iedereen
Als wonder nu vertoond.
Daar kust ze dan een houten pop
Die in haar armen lag,
En ’t arme, gekke, bruine mensch
Dat huilt den heelen dag.
Geen reacties